მიხაილო პეტრენკო
* * *
ავჩერებივარ ცისკიდეს და ამგვარ ფიქრებს ვბედავ:
რატომ არა ვარ არწივი, რატომ არ დავფრენ, ნეტავ,
რატომ არ მომეც, უფალო, მე ფრთები სანავარდო?
მივატოვებდი მიწას და ცაში ვიფრენდი მარტო.ამ სოფლისაგან სადმე შორს, სადმე ღრუბლების მიღმა
ჭირ-ვარამს გამოქცეული მე ვიპოვიდი იღბალს,
ალერსს შევთხოვდი ვარსკვლავებს, ალერსს შევთხოვდი მზეს და
ჩემს მწუხარებას ჩანთქავდა შორი ციაგი ზესთა.ამითვალწუნა ბედმა და არ მჰყო სიკეთის ღირსი,
მე მისი ხელის ბიჭი ვარ, მოჯამაგირე მისი:
მე ბედისათვის უცხო ვარ, ხოლო კაცთათვის - მღილი,
ვის ჰყვარებია ამქვეყნად სხვისი ბედკრული შვილი?დავუძმობილდი ვაებას, გავჰმზერ მომავალს წყენით,
დარდით და ვაი-ვაგლახით გამყავს ცხოვრების დღენი,
უბედურებას შეჩვეულს მანიშნებს სიმწუხარე,
რომ შორეული ზეცაა ჩემი მშობელი მხარე.ეს მწარე ყოფა ხვალ უფრო გამიმწარდება, მჯერა,
მე მხიარული მაშინ ვარ, როცა ცას სწვდება მზერა!
ფიქრებში გადაგივიწყებ, რომ დავალ უდედმამო,
ლაჟვარდებს გადაევლება ფიქრი ნეტარი, ამო.მე რომ ის ფრთები მაღირსა, ო, ის არწივის ფრთები,
ვით ზეცის ახალმოსახლე, მიწას დავთმობდი ნებით,
როგორც ფრთამალი არწივი, ავიჭრებოდი მაღლა,
საწუთროს გამოქცეული შორს ვიქნებოდი ახლა!